Een ander verhaal

Een Ander Verhaal

Het standaardverhaal kennen we: de grote vervuilers veroorzaken klimaatverandering. Fossiele bedrijven veroorzaken uitstoot en zijn dus ‘fout’. Ook andere (zware) industrie zorgt voor veel emissies. En de landbouw stoot veel methaan uit, een sterk broeikasgas. De consument wil wel klimaatvriendelijk leven, maar het lukt niet. Gelukkig is er steeds meer duurzame energie en zijn er allerlei ‘groene' producten en diensten te koop. De consument kan daarmee zijn steentje bijdragen. Dit gaat op basis van vrijwilligheid, want je kunt hem niet dwingen. Wel kun je de consument een duwtje (nudge) geven in de goede richting. De overheid heeft als taak de samenleving duurzamer te maken en klimaatvriendelijke keuzes gemakkelijker te maken. Daarnaast moet ze zorgen voor aanpassingen om de gevolgen van klimaatverandering op te vangen.

Vraagtekens bij de leefstijl van de moderne consument worden niet gesteld. Die leefwijze wordt als ‘gegeven’ aangenomen. De overheid faciliteert die leefstijl op alle manieren. Door de economie op peil te houden, de brandstofvoorziening veilig te stellen, het gas elders in te kopen als ‘schurkenstaten’ het niet willen of mogen leveren.

De moderne consument is de motor van de economie. Dankzij zijn koopgedrag floreren bedrijven en ontvangt de overheid belasting. Dat maakt het ook erg lastig om de consument aan te spreken of bij te sturen, want dat gaat al snel ‘ten koste’ van de economie.

Een ding is duidelijk: de consument wordt uit de wind gehouden. Hij wordt niet verantwoordelijk gehouden voor de uitstoot die hij veroorzaakt. Die uitstoot wordt ‘gedacht’ te zijn gedaan door de ‘grote vervuilers’. Tanken aan de pomp laat zien hoe de consument op een directe manier CO2 uitstoot. Je betaalt voor fossiele brandstof en stookt die vervolgens op. De kassabon laat zien dat er geld van je rekening is afgeschreven en een aantal liters is getankt. Daarmee kun je de uitstoot inschatten die jouw aankoop heeft veroorzaakt. Hoewel sommige ritten niet te vermijden zijn, is het wel een keuze om auto te rijden.

Indirect veroorzaakt de consument ook uitstoot, door de spullen die hij koopt. Veel producten worden in China gemaakt, waar ruim 1100 kolencentrales energie produceren voor de talloze fabrieken in dat land. Elk product zorgt voor uitstoot, waar nog die van het transport bij komt. Spullen, zoals kleding, huisraad, elektronica, zijn ‘ongelimiteerd’ te koop. De consument heeft ruime keuze. Maar hij kan er ook voor kiezen om niets te kopen en dus (daardoor) geen emissies te veroorzaken.

Het is daarom niet ondenkbaar om te stellen dat 5 miljard consumenten het klimaat om zeep helpen. Weliswaar niet doelbewust, maar toch wel, door de triljoenen keuzes die ze maken. De leefstijl van de moderne consument is een kettingzaag voor de planeet. Want ook de natuur lijdt er zeer onder en het milieu raakt wereldwijd ernstig vervuild.

Ondertussen leeft de consumen voort alsof er helemaal geen klimaatcrisis is en alsof de klimaatramp die zich aan het openbaren is hem niet aangaat.

Dat is mede het gevolg van het ‘beleid’ van de overheid en het bedrijfsleven om de consument ‘uit de wind te houden’. Je moet hem niet lastigvallen met moeilije zaken als ‘klimaat’ en hem zeker niet verantwoordelijk houden. Hij mag zijn steentje bijdragen, graag zelfs, maar leg het hem niet op. Verstandige keuze, want een regering die de consument wel aanspreekt en inperkt zal niet lang blijven en bij de eersvolgende verkiezingen weggestemd worden. En bedrijven die het de consument lastig maken verdwijnen vanzelf uit de markt, waarin de consument heilig is en alles hem zo gemakkelijk mogelijk gemaakt wordt.

Er is ook vrijwel geen prikkel om klimaatvriendelijk te leven. Hooguit een enkele financiële, zoals een subsidie op zonnepanelen of elektrische auto.

van ‘Do good’ naar 'Do no harm'

niet ‘groen’, maar werkelijk duurzaam
niet steentje bijdragen, maar niets uitstoten
niet 'tot tevredenheid kopen', maar tevredenheid nastreven
geen welvaart, maar welzijn
( 'klassiek dilemma', van ruim 50 jaar geleden
 

Het ‘oude’ verhaal leidt onherroepelijk tot vervuiling, vernietiging en aantasting, zaols de afgelopen 50 jaar overtuigend hebben aangetoond.

Nu de mens zelfs al parasiteert op de toekomst van z'n kleinkinderen wordt het tijd om een ander verhaal te vertellen. Ook m.b.t. de omgang met en de houding t.o.v. dieren en de natuur in het algemeen.

 

Een collectief probleem persoonlijk maken

Niet ‘normaal’ in de zin van gebruikelijk, om een collectief probleem persoonlijk te maken.

vb gezondheid, voedsel/gif, vervuiling, criminaliteit

ik zou denken dat de (moderne) mens helemaal niet geneigd is om een collectief probleem persoonlijk te maken.

zelfs oorlog niet, want velen leven gewoon door, alsof er niets an de hand is (niet alleen in Nederland tijdens WO2, maar ook nu in Oekraine

 

Consumptie leidt to schade, daarom beperken

Consumptie veroorzaakt, direct of indirect, schade aan natuur, milieu en klimaat, zolang de wereldeconomie nog niet is omgevormd tot 'circulair', duurzaam.
Dit wordt inzichtelijk door de ecologische voetafdruk van producten en diensten te bekijken, waaruit blijkt dat vrijwel alles klimaatschade geeft.
Het is daarom een logische stap om consumptie te beperken tot het hoognodige. De urgentie is groot, omdat het klimaat uit de rails dreigt te lopen.
De aandacht moet gaan naar de vraag-kant, terwijl deze nu vooral op de aanbodzijde is gericht, op productie, op productie van duurzame energie en duurzame producten en diensten en nauwelijks op de vraag en zeker niet op de vraag door de consument.
AR6, deel3, hoofdstuk 5 spreekt vooral over ‘beleid’ t.a.v. 'terugdringen' van de vraag (door de consument), terwijl ik mijn pijlen richt op de consument zelf en het consumentisme als ‘identiteit’, zoals inmiddels gewoon is geworden. De moderne consument als ‘verlengstuk’ van de commercie en zelfs als ‘uitdrager van diens boodschap’

De consument is een uithangbord van de commercie. Zijn leefstijl is een grote reclame of marketingcampagne: Alles draagt een duidelijk zichtbaar merk, de auto, kleding, schoenen, fiets, 
 

Een enorme urgentie

hoewel door bijna niemand gezien, is er een enorme urgentie

Er is een enorme urgentie,
maar die wordt door vrijwel niemand gezien,
behalve door klimaatwetenschappers
We koersen af op meer dan 2,5 graad opwarming,
en dat is desastreus.
Misschien moeilijk voor te stellen, de situatie dan,
maar oa verzekeraars nemen dat heel serieus en becijferen nu al de economische schade,
Die zal straks kolossaal worden.
Nu al is de economische schade van extreem weer, gekoppeld aan kilmaaverandering, groot,
en verzekeraars dekken die niet geheel. Daardoor wordt een flink deel van die kosten doorgeschoven naar de samenleving. Uiteindelijk zal de belastingbetaler ervoor opdraaien.
De natuur zal zware klappen krijgen door de opwarming. Ook dat heeft economische gevolgen. Voedselproductie zal niet overal meer vanzelfsprekend zijn. De landbouw heeft nu al last van extreem weer, onvoorspelbaarheid. Kou en hitte die elkaar (veel te) snel afwisselen, droogte en overvloedige regenval, overstromingen.

Ook dat gaat economisch gezien problemen opleveren.